تاریخچه Tape

Preservation & Valorisation of Audiovisual Heritage

حفظ میراث سمعی و بصری به معنای اطمینان از اینکه امروز، فردا و برای همیشه می توان آن را دید یا شنید، می باشد.
امروزه، حفظ و نگهداری برای مقاصد اطلاعاتی به عنوان یک امر عادی تبدیل شده است. اکنون بسیاری از مردم ارزش آرشیوها و کاربردهایی که ممکن است از آنها استفاده شود را درک می کنند. اما این درک از فرهنگی به فرهنگ دیگر متفاوت است.

یک راه حل پایدار
در گذشته، کپی کردن محتوا بر روی رسانه های فیزیکی جدید، فناوری اصلی حفاظت از اطلاعات بود. مطالب روی رسانه های جدید کپی می شد، در حالی که مطالب قبلی کنار گذاشته می شد و از بین می رفت. بیست سال بعد، همان چرخه باید تکرار می شد. این فناوری اکنون به نفع دیجیتالی شدن کنار گذاشته شده است. ما می توانیم بین دو نوع روش برای حفاظت از اطلاعات تفاوت قائل شویم:
• حفاظت پیشگیرانه (Preventive)، که عبارت است از نگهداری مطالب در رسانه اصلی خود، است.
• حفاظت بهینه کردن اطلاعات (Curative)، که شامل دیجیتالی کردن داده ها در بهترین شرایط ممکن است.

حفاظت پیشگیرانه (Preventive)

این مورد شامل نگهداری محتوا در یک محیط مناسب است، محیطی که مدت زمان نگهداری اطلاعات رسانه را بسیار طولانی می کند که نیاز به دانش دقیق از رسانه ها و منابع سنگین دارد. این روش یک تجارت تخصصی است.

حفاظت بهینه سازی (Curative)

این تنها راه قانونی برای حفظ میراث سمعی و بصری است که این فناوری شامل دیجیتالی کردن محتوا، پس از آماده سازی با بهترین کیفیت انتقال ممکن است. اکنون منطقی است که فرض کنیم محتوای دیجیتالی شده را می توان به طور نامحدود حفظ کرد، البته با رعایت برخی اقدامات احتیاطی. همچنین، دیجیتالی کردن حفاظت اطلاعات را در همه جا امکان پذیر می کند و از آن در برابر بلایایی، مانند آنچه در آتش سوزی ریاست جمهوری بوسنی و هرزگوین در فوریه 2014 رخ داد، جایی که آرشیوهای ارزشمند سوختند و برای همیشه ناپدید شدند.

یک موضوع بغرنج

برای هر کسی که مایل به حفظ میراث سمعی و بصری خود است، دیجیتالی کردن یک موضوع مهم است. به تعویق انداختن تنها منجر به زوال رسانه ها می شود و با منسوخ شدن فناوری ها خواندن مطالب را دشوارتر می کند. هر چه بیشتر منتظر بمانید، محتوای اصلی بیشتر کاهش می یابد و تولید نسخه های دیجیتال خوب سخت تر می شود. رسانه مغناطیسی قدیمی که 25 سال پیش از بازار ناپدید شد، 20 سال دیگر کاملا غیرقابل پخش خواهد بود. محتوا غیر قابل بازیابی خواهد بود. کیفیت در حال حاضر کاهش یافته است و تجهیزات مورد استفاده برای پخش چنین رسانه هایی به طور فزاینده ای نادر می شوند. هر چه بیشتر منتظر بمانید، سودآوری دیجیتالی شدن بیشتر کاهش می یابد. بنابراین این یک موضوع مبرم است و حداقل باید یک استراتژی ایجاد شود.

هزینه عمل نکردن
اقدام نکردن بهای خود را دارد. اگر محتوای خود را برای مدت طولانی نگهداری می کنید، هزینه را به همراه هزینه های اضافی نگهداری محاسبه کنید. کسری از هزینه های تولید اولیه را اضافه کنید، و زمانی که ناخوانا شود، تصوری از ضرر احتمالی خود خواهید داشت. به طور طبیعی، دیجیتالی کردن یک هزینه است، اما وجود طولانی مدت محتوا را تضمین می کند و مهمتر از همه، آن را از نظر تجاری قابل استفاده می کند. عدم اقدام به سادگی تضمین از دست دادن محتوا و سرمایه گذاری انجام شده تا کنون برای ایجاد و حفظ آن است.

هزینه عدم

اگر شما محتوای خود را مدت طولانی نگه دارید، هزینه ها را همراه با هزینه های اضافی نگهداری، محاسبه کنید. یک بخش از هزینه های اولیه تولید را اضافه کنید، که در اینصورت یک ایده برای از دست دادن احتمالی تان خواهید داشت. بدیهی است که دیجیتالی کردن یک هزینه است، اما وجود مدت طولانی محتوا را تضمین میکند و مهم تر ازهمه آن را به صورت تجاری قابل استفاده میکند. عدم اقدام به سادگی تضمین از دست دادن هر دو محتوا و سرمایه گذاری که تا کنون برای ایجاد و حفظ آن تلاش صورت گرفته است را تضمین می کند.

توسعه یک استراتژی

مهمترین موضوع اندازه گیری وضعیت داده های آرشیو و توسعه یک برنامه عملی است که شما را قادر میسازد تا یک تصمیم آگاهانه اتخاذ کنید. دیگر صبر نکنید.یک برنامه اقدام استراتژیک اولیه را آغاز کنید.یا به تنهایی کار بکنید و یا از مشاوران متخصص کمک بگیرید.سناریوهای مختلفی را تصور کنید و هزینه ها را برآورد کنید.

همچنین، نیاز به نهایی کردن برنامه هایی برای ارائه به تصمیم گیرندگان و در نتیجه کسب منابع مالی برای شفافیت و تضمین با توجه به امکان سنجی, ابزارهای موجود و هزینه های تحمل شده، می باشد.

میراث در خطر بزرگ
میراث سمعی و بصری عمدتاً از فیلم‌های نوری (8 میلی‌متر، 16 میلی‌متر، 35 میلی‌متر و همه انواع دیگری که در فصل جاری پوشش داده شده‌اند) تشکیل شده است. تقریباً هر مؤسسه ای در جهان دارای آرشیو فیلم است. اما سهام فیلم از بین می رود. حمله شیمیایی، تغییر شکل و انقباض مکانیکی، تغییر در خاصیت ارتجاعی (الاستیسیته) و «سندرم vinger» همگی مشکلاتی هستند که با شرایط نامناسب نگهداری تشدید می‌شوند.
در ایالات متحده، بیش از 75 درصد از فیلم های صامت اولیه به طور کامل از بین رفته اند. در میان اشکال هنری، سرعت ظهور فیلم‌های صامت و ناپدید شدن بعدی آنها بی‌سابقه است.
اگر کاری انجام نشود، کل میراث ناپدید خواهد شد. پیدا کردن تجهیزاتی که قابلیت خواندن فیلم را دارند به طور فزاینده‌ای سخت می‌شود و خود فیلم‌ها در غبار ناپدید می‌شوند مگر اینکه حفظ آنها تضمین شود.
انواع مختلفی از فرمت های فیلم وجود دارد. ما رایج ترین آنها را در جدول زیر لیست کرده ایم.

Year(s)	Name	Film	Perforations	Use
1900	Micrograph	20 mm in black and white	On 1 side	Amateur
1900	Pocket Stopwatch	Black and white	Central	Amateur
1912	Pathé Kok	28 mm B&W non-inflammable	Central	Family Cinema
1922	Pathé Baby	9,5 mm; sound from 1930	Central	Amateur
1927	Pathé Rural	17,5 mm; sound from 1933	Central	Country
1927	Cellfilm	22 mm ozaphan film	On 1 side	Country
1929	Cinélux	22 mm ozaphan film	No perforation	Country

 

فیلم های اولیه

اولین فیلم ها در سال 1888 ظاهر شدندکه توسط جورج ایستمن، (از نیترات سلولز) ساخته شده بودند و 70 میلی متر عرض داشتند. در سال 1891، ویلیام کی ال دیکسون فیلم 35 میلی متری را با 4 سوراخ ساخت. در آن زمان او با توماس ادیسون کار می کرد. این قالب متعاقباً در سینما و برای فیلمبرداری تقریباً تمام آثار داستانی مورد استفاده قرار گرفت. فیلم های اولیه صامت و سیاه و سفید بودند. در این دوره سازندگان فیلم های زیادی از هر نوع تولید کردند. ارزش میراث قابل توجهی دارند.

فرمت های رایج

در سال 1923، کداک 16 میلی متر را به عنوان جایگزینی برای 35 میلی متر راه اندازی کرد. اقتصادی و سبک تر، این قالب حرفه ای برای گزارش های خبری و داستان های تخیلی در تلویزیون شد. در ابتدا دارای سوراخ‌هایی در هر طرف بود، اما ظاهر ناطق‌ها باعث اضافه شدن یک نوار صوتی (مغناطیسی یا نوری) شد و استفاده از فیلم را با سوراخ‌هایی فقط در یک طرف تعمیم داد.
Super 16 نسخه 16 میلی متری با نسبت تصویر 1.66 است که برای انتقال ویدئو 16/9 و بزرگنمایی تا 35 میلی متر مناسب تر است. کداک 8 میلی متری را در سال 1932 به فضا پرتاب کرد.
سپس Super 8 در سال 1965 برای آماتور سی- 16 میلی متر با nema. سوراخ های Super 8 موسیقی متن نوری هستند.

35 میلی‌متر با موسیقی متن اپتیکال کوچک‌تر، تصویر بزرگ‌شده‌ای با کیفیت عالی ایجاد می‌کند. فیلم Super 8 که در یک کارتریج فروخته می‌شد، بسیار راحت‌تر بود. این فرمت پرکاربردترین فرمت در بین آماتورها است. با کمال تعجب، 8 و Super 8 فقط در نسخه های صوتی بین سال های 1974 و 1997 در دسترس بودند و پس از آن دوباره سایلنت شدند.
35 میلی متر با ارائه تعادل خوبی بین هزینه و کیفیت، آزمون زمان را پس داده است. در سال 1909 به عنوان یک استاندارد بین المللی تعیین شد، از آن زمان تاکنون اساس چندین فرمت تصویر با عرض و ارتفاع مختلف بوده است. بیشتر در نسبت‌های تصویر (عرض/ارتفاع) 1.33 و 1.85 استفاده می‌شود، همچنین توسط فاکس قرن بیستم در سال 1953 برای فرمت سینماسکوپی خود انتخاب شد و نسبت تصویر آن 2.39 بود. فرمت Vistavision که توسط پارامونت در سال 1954 عرضه شد، از 35 میلی متر با نسبت تصویر 2.55 استفاده می کرد. در فرمت دوم، فیلم به جای اینکه به صورت جانبی به صورت طولی چرخید. در سال‌های پس از دوران توماس ادیسون، فیلم صدا اضافه شد، غیر قابل اشتعال شد و رنگ آن توسعه یافت. همچنین این فرمت برای عکاسی است. Super 35 فرمتی است که از فیلم 35 میلی‌متری استفاده می‌کند اما به لطف استفاده از فضایی که معمولاً برای آهنگ صوتی نوری در نظر گرفته می‌شود، منطقه دید بزرگ‌تری را ارائه می‌دهد.

فرمت های بزرگ تر
70 میلی متر در دهه 1950، پس از چند تلاش در دهه 1930، بیشتر به لطف اشتیاق دوباره برای فرمت های بزرگ پس از ورود تلویزیون، رایج شد. 70 میلی متر هنوز در فرآیند IMAX و همچنین در قالب های محرمانه تر در نظر گرفته شده برای پارک های تفریحی استفاده می شود.

Name of substrate	Cellulose nitrate	Cellulose triacetate	polyester film
Label	«Flame», «Flam», «Nitrate». Sometimes unmarked.	«Safe», «Safety», «Non -Flam»
Period	1880-1953 1858 fro photographs	Existed since 1920 Obligatory from 1953 for copies Continued use in filming	PET from 1952 PEN from 1996
Formats (mm)	75 / 70 / 35	35 / 16 / 9,5 / 8 and super8	All copies
Deterioration	Self decay, darkening, stickiness, becomes dusty then self combustible at 40°C Risk of mould	Self decay, does not perish but crinkles, shrinks and emits acetic acid (Vinegar syndrom) – a contagious condition. Risk of mould	No deterioration (100 years lifespan at 21°C and 50% RH) Risk of hydrolysis and low shrinkage. Possible detachment
Recognition test	intense blue coulour in diphenylamine acid solution Runs in trichlorethylene.	Vinegar odor. Floats in the trichlorethylene	Remains in suspension in trichlorethylene. Birefringence. Fiber optic effect

فیلم ها مواد کامپوزیتی هستند.
استوک فیلم یک ماده کامپوزیتی است که از یک بستر پوشیده شده با یک چسب که ذرات تشکیل دهنده تصویر یا صدا را در خود نگه می دارد، ساخته شده است. از این رو فیلم بیشتر شامل موارد زیر است:
قسمت مصنوعی که زیرلایه است. این بسترها در طول سالها تکامل یافته اند – نیترات سلولز، دی استات یا تری استات. پلی اتیلن ترفتالات (PET)، پلی اتیلن نفتالات (PEN). همچنین پلی وینیل کلراید (PVC) برای نوار مغناطیسی.
یک بخش معدنی، که امولسیون را تشکیل می دهد – عنصر فعالی که تصویر یا صدا روی آن ثبت شده است.

• نمک های نقره بسیار حساس به تغییرات رطوبت سنجی و آلاینده ها، به ویژه گوگرد.
• برای نوارهای مغناطیسی، اکسیدهای آهن یا کروم، حساس به هیدرولیز و اسیدها.
بخش آلی – بایندر – ساخته شده از عصاره مواد حیوانی گندیده و حساس به قالب که قسمت معدنی را در حالت تعلیق نگه می دارد.
روان کننده، که عملکرد صاف نوار مغناطیسی را تضمین می کند. این با باقی گذاشتن رسوب بر روی نوار به خراب شدن آنها کمک می کند.
بسترها در طول زمان تکامل یافته اند، به ویژه از بسترهای قابل اشتعال، معروف به “flam” ساخته شده از نیترات سلولز، به سوبستراهای کم خطر موسوم به “ایمنی” که به همان اندازه فاسد شدنی هستند، تکامل یافته اند.

ذخیره سازی آرشیو فیلم
مهمترین جنبه محافظت فیلم این است که آن را تا حد امکان خنک نگهداری کنید، اما نه خیلی مرطوب و نه خیلی خشک. استودیوهای بزرگ هالیوود و سایر سازمان‌های بزرگ با آرشیو فیلم بزرگ، برای حفظ فیلم خود، انبارهایی با دما و رطوبت کنترل‌شده ساخته‌اند.
امید به زندگی رسانه ها با افزایش دما، رطوبت سنجی و نوسانات آن کاهش می یابد.
جدولی که توسط موسسه Image Permanence در موسسه فناوری روچستر تهیه شده است، ایده ای از امید به زندگی ذخایر با توجه به شرایط محیطی حفاظت ارائه می دهد.

جابجایی و بسته بندی فیلم
از لمس سطح فیلم باید به هر قیمتی اجتناب شود. پوشیدن دستکش یک اقدام احتیاطی ضروری برای دست زدن به هرگونه داده بایگانی است. قرقره های فیلم همیشه به صورت عمودی پردازش می شوند. رسیدگی به فیلم از بین رفته  کار متخصصان است. محل کار باید فوق العاده تمیز و عاری از گرد و غبار باشد. فیلم یا نوار نباید روی زمین کشیده شود. سیم پیچی فیلم یک فرآیند کلیدی است. این کار باید با استفاده از قرقره های بدون اعوجاج روی نمایشگر دستی انجام شود. خطرات اعوجاج به این معنی است که کشش در طول سیم پیچی نباید نه خیلی سست و نه خیلی سفت باشد. بخش ورودی باید به درستی ثابت شود.
سپس فیلم تمیز شده باید در جعبه‌هایی قرار داده شود تا از هر چیزی که ممکن است تجزیه شود و گرد و غبار ایجاد کند محافظت شود: کاغذ، کاغذ لکه‌گیر، سیستم‌های مرطوب‌کننده، مقوا، کیسه‌های کاغذی، آستین‌ها، کیسه‌های پلاستیکی، گیره‌های کاغذ و غیره. تحت تأثیر سندرم vinegar، باید بیرون ریخته شود. جعبه ها همچنین باید اجازه گردش هوا و تخلیه هر گونه آلاینده داخلی را بدهند.

expected				Temperature
life(years)		2°C	7°C	13°C	18°C	24°C	29°C	35°C
	20%	1250	600	250	125	60	30	16
	30%	900	400	200	90	45	25	12
	40%	700	300	150	70	35	18	10
	50%	500	250	100	50	25	14	7
	60%	350	175	80	40	20	11	6
	70%	250	125	60	30	16	9	5
	80%	200	100	50	25	13	7	4

 

بازسازی فیلم ها
برای اینکه فیلم به درستی حفاظت شود، چه با ذخیره سازی در یک محیط مناسب و چه با دیجیتالی کردن، ابتدا باید با فرآیند تعمیرات مکانیکی تهیه شود. این یک عملیات ساده نیست، بلکه یک کار تخصصی است که به تخصص و دانش زیادی نیاز دارد و توسط کارشناسان واجد شرایط انجام می شود. یک اپراتور تنها چند متر فیلم را در روز بازیابی می کند که طول آن بر اساس وضعیت فیزیکی فیلم متفاوت است.
تعمیرات شامل ترمیم سوراخ ها و شکستگی ها، چسباندن مجدد، اتصال قرقره ها به یکدیگر و همگام سازی تصاویر با صدا است.
فیلم باید تمیز شود و هر چسب قدیمی (نوار اسکاچ) که در هنگام ویرایش مکانیکی استفاده می شود باید تعویض شود. علاوه بر این، ضایعات چسب قدیمی باید حذف شوند.

ذخیره سازی فیلم ها

مهمترین چهره حفاظت از فیلم این است که آن را در محیطی خنک نگه دارید, اما یکی از آنها نه خیلی مرطوب است و نه خیلی خشک. استودیوهای بزرگ هالیوود و دیگر سازمانهای بزرگ با بایگانی های فیلم بزرگ, تجهیزات ذخیره سازی را با دما و رطوبت کنترل شده برای حفظ فیلم خود ساخته اند. طول عمررسانه ها با افزایش دما, رطوبت و نوسانات آن کاهش می یابد. در واقع، پایداری اقلیمی اولین هدف است. استاندارد ایزو 11799 مربوط به الزامات ذخیره سازی طولانی مدت برای آرشیو داده ها را نشان می دهد. اساساً، به طور متوسط، رطوبت نسبی پایین (۳۵ %) به همراه یک دما کمتر از حد ،یا برابر با ۱۲ درجه سانتی گراد لازم است. اما واضح نیست. حفظ دمای و رطوبت پایین یک کسب وکار پیچیده است. این قضیه اعلام خطر یک ریسک بزرگ خرابی و از بین رفتن اطلاعات است.

تعمیرات شامل تعمیر سوراخ و شکست ها, چسب کاری دوباره, پیوست به قرقره و همزمان سازی تصاویر با صدا است.

این فیلم باید تمیز شود, و هر گونه چسب قدیمی (نوار scotch) استفاده شده در طول ویرایش مکانیکی باید جایگزین شود. به علاوه, پسماند چسب قدیمی باید حذف شود.

این کار نسبتاً پر زحمت است چون به استفاده از حلال ها نیاز دارد, به این معنی که اپراتورها به ایستگاه های کاری مجهز به هود ویژه متصل به یک شبکه تهویه نیاز دارند. اپراتورها در جستجوی نوار scotch با پخش دستی فیلم روی میزهای ویرایش و اسکن فیزیکی برای اتصال با فشردن نوار بین انگشتان دست هستند. بسته به مقاومت آن, حذف نوار scotch قدیمی با استفاده از هر یک از چندین تکنیک, اغلب با غوطه وری انجام میشود. نوار اسکاچ آثار مشهودی بر روی فیلم باقی میگذارد و لازم است تا هر گونه اثری از چسب را از بین ببرید.

تمیز کردن فیلم

تمیز کردن فیلم شامل حذف ذرات باقی مانده از گرد و غبار است.این عملیات, عملیات نهایی در مرحله آماده سازی نگهداری, چه توسط ذخیره سازی و چه با دیجیتالی کردن است.تمیز کردن را میتوان با دست, بر روی یک دستگاه نصب شده با پارچه, یا در ماشینی که با فراصوت در حمام برخورد میکند, انجام داد.

برای کدام رزولوشن دیجیتالی شدن را انتخاب کنید.
هنگام مطالعه عملکردهای انتقال نوری دوربین های فیلم، فیلم ها و اسکنرها یا لنزهای تله سین، به نظر می رسد که یک اسکن 4K برای دیجیتالی کردن محتوای یک فیلم نگاتیو دوربین 35 میلی متری کاملاً مناسب است. چنین تعریفی نه خیلی قوی است و نه خیلی ضعیف. هیچ اطلاعات اضافی با استفاده از وضوح بالاتر گرفته نمی شود.
برای نگاتیوهای 16 میلی متری، همین استدلال در مورد دیجیتالی شدن در HD یا 2K صدق می کند. دیجیتالی کردن با کیفیت بالاتر تمرینی بیهوده است و 2K عملا چیزی بیش از HD ارائه نمی دهد. بیشتر، استفاده از آن اغلب نامناسب است.
با همین استدلال، وضوح SD برای فیلم 8 میلی متری کافی است.
تجهیزات اسکنر Telecine
مزایا: سرعت بالا، قیمت مناسب. ترجیحاً برای استفاده فوری، به عنوان مثال برای پخش تعریف تصویر و پایداری
برای نگهداری بدون استفاده فوری ترجیح داده می شود.
معایب: فرمت ویدئو 1/3 یا 16/9، هزینه مناسب و مدت زمان عملیات کوتاه است.
فایل های بسیار حجیم
وضوح بالاتر فقط هزینه را بدون بهبود کیفیت نهایی افزایش می دهد. این استدلال برای فیلم نگاتیو اصلی دوربین معتبر است. اما نسخه های موجود اغلب چندین نسل از نسخه اصلی فاصله دارند و کیفیت آنها به طور قابل توجهی کاهش یافته است.

جابجایی و بسته بندی فیلم

لمس کردن سطح فیلم باید با هر قیمتی از آن اجتناب شود. استفاده از دستکش برای به کارگیری به هر نوع داده آرشیو الزامی است. اغلب این فیلم ها به صورت عمودی به جابجا میشوند. رسیدگی به فیلم از بین رفته, شغلی برای متخصصان است. منطقه کاری باید فوق العاده تمیز و عاری از گرد و غبار باشد.

فیلم یا تیپ نباید از روی زمین کشیده شود. سیم پیچی فیلم یک فرآیند کلیدی است. این کار باید با استفاده از قرقره خم نشده توسط یک اپراتور انجام شود. خطر اعوجاج به این معنی است که تنش در طول سیم پیچ باید نه بیش از حد شل باشد و نه خیلی سفت.

سپس فیلم تمیز شده باید در جعبه قرار داده شود تا از آن در برابر هر چیزی که ممکن است تجزیه و تولید گرد و غبار کند, محافظت شود شود: کاغذ, کاغذ خشک کن, رطوبت کاغذ, مقوا, کیسه های کاغذی, گیره کاغذ, کلیپ های کاغذی و غیره .اگر هر جعبه حاوی رسانه هایی باشد که تحت تاثیر vinegar syndrome  قرار میگیرند, باید حذف شود. همچنین جعبه ها باید هوا را به گردش و هرگونه آلودگی داخلی تخلیه کنند. جعبه ها به صورت افقی برای فیلم ها و به صورت عمودی برای نوار مغناطیسی استفاده میشوند. معمولا از فلزی اجتناب میکنند زیرا آنها زنگ میزنند.

دیجیتالی کردن فیلم ها

دیجیتالی کردن, حفاظت از محتوای فیلم اپتیکی و یا نوار مغناطیسی را تضمین میکند. داده های دیجیتال, دوام بهتری را نوید میدهند. محتوای آن به راحتی تجاری میشود.اما دیجیتالی کردن مستلزم تسلط واقعی سخت افزار است, زیرا محتوای آن باید در لحظه انتقال مورد احترام قرار گیرد. دیجیتالی کردن فیلم توسط telecine یا از طریق یک اسکنر انجام میشود.

Telecine (tc) فیلم را به سیگنالهای ویدئوی دیجیتال تبدیل میکند که میتواند به فایلها تبدیل شود. آنها با توجه به فرمت تصویر اصلی, در فرمت sd یا hd ) 25 یا 30 fps ) با نسبت ابعادی 3 / 4 یا 16 / 9  کار میکنند. تصحیح رنگی میتواند همزمان با انتقال صورت گیرد. Telecine به صورت نسبتاً ساده, فیلم های آسیب دیده را دسته بندی میکند. استفاده از یک گیت مرطوب به کاهش دید خطوط کمک میکند. استفاده از telecine وقتی ترجیح داده میشود که محتوا برای اهداف پخش دیجیتال، دیجیتالی شده باشد, زیرا اغلب باید رنگ اصلاح و بازسازی شود. هزینه های کالیبراسیون در صورتی که در طول یا بعد از دیجیتال سازی انجام شود, کاهش می یابد. بازسازی را میتوان به طور موثر با استفاده از ابزارهای بازسازی در زمان واقعی یا در ایستگاه های دیجیتالی انجام داد. scanners ماشینهایی هستند که اجازه میدهند فیلم اسکن شود و در فرم فایل ذخیره شود.

 

	SD	HD
Definition – pixels	720 x 576	1920 x 1080
Frames per sec (50Hz)	25	24 / 25 / 50
Aspect ratio	4/3 or 16/9	16/9
Mode	Interlaced	Interlaced or      progressive

		Definition	hrz    Pixels   vrt
Film aspect ratio	1,33:1 (academic)	2K	2048	1556
	1,85:1	2K	2048	1880
	2,31:1	2K	2048	816
	1,33:1 (academic)	4K	4096	3112
	1,85:1	4K	4096	2160
	2,31:1	4K	4096	1714

 

هزینه های کالیبراسیون در صورت انجام در حین یا پس از دیجیتالی شدن کاهش می یابد. بازسازی را می توان با استفاده از ابزارهای ترمیم در زمان واقعی یا در ایستگاه های دیجیتال به صورت مقرون به صرفه انجام داد. اسکنرها ماشین هایی هستند که امکان اسکن و ذخیره فیلم را به شکل فایل فراهم می کنند.
یک اسکنر خروجی با وضوح بسیار بالایی تولید می کند. مجموعه ای از تصاویر بازیابی شده است.

فیلم مورد استفاده
وقتی قرار است محتوای فیلم دیجیتالی شود، باید از بهترین کیفیت موجود استفاده شود. به عنوان مثال، اگر یک نسخه نگاتیو اصلی یا یک نسخه میانی در دسترس باشد، مایه شرمساری است که از یک نسخه پخش شده کار کنیم. وضوح اولیه یک کپی تعریف یکسانی ندارد و هرگز نتیجه یکسانی نمی دهد، حتی اگر قابل قبول باشد.
برای کدام رزولوشن دیجیتالی شدن را انتخاب کنید
هنگام مطالعه عملکردهای انتقال نوری دوربین های فیلم، فیلم ها و اسکنرها یا لنزهای تله سین، به نظر می رسد که یک اسکن 4K برای دیجیتالی کردن محتوای یک فیلم نگاتیو دوربین 35 میلی متری کاملاً مناسب است. چنین تعریفی نه خیلی قوی است و نه خیلی ضعیف. هیچ اطلاعات اضافی با استفاده از وضوح بالاتر گرفته نمی شود.
برای نگاتیوهای 16 میلی متری، همین استدلال در مورد دیجیتالی شدن در HD یا 2K صدق می کند. دیجیتالی کردن با کیفیت بالاتر تمرینی بیهوده است و 2K عملا چیزی بیش از HD ارائه نمی دهد. بیشتر، استفاده از آن اغلب نامناسب است.
با همین استدلال، وضوح SD برای فیلم 8 میلی متری کافی است.

سیلندرها
حکاکی مکانیکی اولین تکنولوژی مورد استفاده برای ضبط صدا بود. از سال 1880، اطلاعات صوتی به شکل شیارهایی که بر روی سطح یک استوانه بریده شده بودند، منتقل می شد. تغییرات مستقیماً با امواج صوتی متناسب هستند. استوانه های اولیه از مقوای پوشیده شده با قلع ساخته می شدند. اولین ضبط‌ها که مستقیماً توسط یک سوزن تحت فشار صدا و از طریق یک دستگاه کاملاً مکانیکی کار می‌کردند، قیمتی نداشتند، بیشتر به این دلیل که تا سال 1895 کپی کردن آنها غیرممکن بود.
با تجهیزات ویژه طراحی شده، این سیلندرها هنوز هم امروزه قابل بازی هستند. مشکلات ناشی از خراب شدن رسانه در طول زمان و پخش مکرر است.
دیسک های شلاک و نمایش های بلند
دیسک‌ها در سال 1888 ظاهر شدند. آنها اصل استوانه‌ها را فقط به شکلی ساده‌تر تکرار کردند. 90 دور اولیه در دقیقه جای خود را به 78 دور در دقیقه در دهه بیست داد. ساخته شده از “شلاک”، آنها 25 تا 30 سانتی متر برای ضبط 3 تا 6 دقیقه اندازه گیری کردند. آنها را می توان مستقیماً برش داد یا فشار داد. این مفهوم شامل استفاده از یک قلم بازی تحت فشار شدید است که با هر بار عبور به شیارها آسیب می رساند و باعث افزایش صدای تروق و صدای پس زمینه می شود. همچنین شایان ذکر است که 78 دور در دقیقه پخش کننده های مورد استفاده در آن زمان بسیار تقریبی بود.
وینیل در دهه چهل جایگزین شلاک شد. دیسک ها در آن زمان به عنوان «نمایشنامه طولانی» شناخته می شدند. وینیل امکان افزایش طول و کیفیت ضبط را به ویژه از طریق افزایش پهنای باند و کاهش نویز سطح فراهم کرد. در سال 1954، RIAA (انجمن صنعت ضبط آمریکا) استاندارد RIAA را مشخص کرد. این به سرعت توسط تولیدکنندگان و ناشران در سراسر جهان پذیرفته شد. سه نوع ایجاد شد: 33 دور در دقیقه LP، 45 دور در دقیقه تک و 45 دور در دقیقه حداکثر تک.
در ابتدا به صورت مونو ضبط شدند، در دهه شصت به استریوفونیک و در دهه هفتاد به صورت کوادرافونیک تبدیل شدند. آنها با سرعت کمتر از 78 دور در دقیقه پیر می شوند.
پخش دیسک ها نسبتاً ساده است، اما باید تاکید کرد که کیفیت بازیابی شده تا حد زیادی به تجهیزات و روش استفاده شده بستگی دارد. توجه ویژه ای باید به دیجیتالی کردن دیسک هایی که برای آخرین بار در طول این عملیات پخش می شوند، شود. مایه تاسف است که از فرصت برای دستیابی به یک خواندن عالی از ضبط، با بهترین تجهیزات موجود در هر مورد استفاده نکنیم).
دیسک های فشرده
این یک اپتیکال نوری با قطر 12 سانتی متر است که توسط لیزر خوانده می شود. توسط فیلیپس و سونی ایجاد شد و برای اولین بار در سال 1982 به بازار عرضه شد تا جایگزین رکورد LP شود. ویژگی های آن در کتاب قرمز تعریف شده است. امکان ضبط 74 دقیقه موسیقی در 16 بیت/44.1 کیلوهرتز را فراهم می کند.
ضبط های مغناطیسی
در سال 1898 مهندس دانمارکی والدمار پولسن اولین فرآیند ضبط مغناطیسی اطلاعات را اختراع کرد که پیشرو ضبط کننده های نوار و کاست ویدیویی بود. از سیم استفاده کرد. در طول نمایشگاه جهانی 1900، او از فرآیند خود برای ضبط صدای امپراتور فرانتس ژوزف اتریش استفاده کرد. تا به امروز، این قدیمی ترین ضبط صدای مغناطیسی است. کیفیت ضبط محدود بود، اما تا دهه 30 مورد استفاده قرار گرفت، زمانی که توسط نوار مغناطیسی جری فلومرز، که در سال 1928 اختراع شد، جایگزین شد. این باعث بهبود زیادی در کیفیت شد. این نوار انعطاف پذیر بین 1/4 اینچ و 2 اینچ بزرگ بود. ابتدا در استات، سپس در PVC و پلی استر تولید شد و دارای پوششی حاوی ذرات مغناطیسی ریز آهن، کروم یا فلز خالص بود.

فناوری آنالوگ
قرقره باز ¼ اینچی
در استفاده حرفه ای، نوار با سرعت 19، 38 یا 76 سانتی متر بر ثانیه کار می کند و برگشت پذیر نیست. ضبط ها مونو، دو تراک یا استریو هستند. با توجه به کشور مبدا، استاندارد ضبط (NAB، IEC، UK) تغییر می کند. در هنگام تولید مثل باید از استاندارد صحیح با تساوی مناسب استفاده شود. قطر قرقره ها 9، 18 یا 27 سانتی متر است.

دیجیتال سازی دیسک های وینیل
کیفیت دیجیتالی شدن سیگنال‌هایی که در ابتدا روی رسانه‌های مکانیکی ضبط می‌شوند به کیفیت تجهیزات پخش، نوع قلم در شیار و کیفیت فیلترها و پری آمپ‌ها بستگی دارد.
دیسک ها باید همیشه قبل از پخش تمیز شوند. محلول خاصی استفاده می شود. مرطوب کردن دیسک ممکن است ترقه را به حداقل برساند.
قلم پخش انتخابی به دیسک بستگی دارد. برای نتایج بهینه، دیسک‌های 78 دور در دقیقه با قلم‌های الماسی که به‌ویژه با اندازه شیارهای پهن آن‌ها سازگار است، نواخته می‌شوند. برای نمایش های طولانی، از الماس های استاندارد استفاده می شود. صفحه گردان باید دارای کیفیت حرفه ای باشد.
تولید خودکار فایل های دیجیتال از ضبط شده بر روی دیسک ها یک عملیات نسبتا ساده است. تروق را می توان کاهش داد، اما مراقب باشید که همیشه یک کپی از ضبط اصلی قبل از ترمیم نگه دارید.

دیجیتالی کردن نوارهای مغناطیسی

کیفیت دیجیتالی سازی به ماشین های مورد استفاده و کیفیت و تنظیم هدها بستگی دارد. تنظیمات مکانیکی انجام شده در ناحیه هدها بسیار مهم است.
برای هر نوار مغناطیسی، آزیموت هد باید برای بازتولید شرایط ضبط دقیق و سطوح ضبط تنظیم شود. گاهی اوقات سیگنال های مرجع (1000 هرتز) داریم، اما بسیار نادر است. مبدل های آنالوگ/دیجیتال (ADC) باید از کیفیت خوبی برخوردار باشند.
فرمتی که در سال 1992 توسط فیلیپس معرفی شد، امکان ضبط دیجیتالی روی نوار کاست با اندازه یکسان با نسخه آنالوگ را فراهم کرد. تنها با موفقیت های محدودی روبرو شد و به زودی کنار گذاشته شد.
MINIDISC (MD)
این فرمت که در سال 1992 توسط سونی معرفی شد، از یک دیسک محافظت شده توسط یک قاب استفاده می کرد. ضبط با استفاده از یک فرآیند مغناطیسی نوری انجام شد. مهار فشرده سازی ATRAC، مشابه MP3، هم توسط عموم مردم و هم توسط متخصصان، برای مصاحبه و سایر موارد استفاده می شود.
ضبط های میدانی از سال 2003، بازیکنان با یک پورت USB عرضه شدند.